Duduk & Guanzi

De Armeense duduk is een van de oudste dubbelrietinstrumenten ter wereld. Door de eeuwen heen is de duduk naar veel buurlanden gereisd en heeft hij subtiele veranderingen ondergaan, zoals de specifieke stemming en het aantal gaten. Tegenwoordig zijn varianten van de duduk te vinden in Georgië (duduki), Azerbeidzjan (balaban), Turkije (mey), Perzië en de Balkan. De basisvorm is in zijn lange geschiedenis weinig veranderd. Oorspronkelijk was het instrument, zoals veel vroege fluiten, gemaakt van been. Tegenwoordig is het lichaam gemaakt van abrikozenhout. De duduk is een bedrieglijk eenvoudig instrument. Het bereik is een octaaf en een kwart. Het is ongetemperd en diatonisch en verkrijgbaar in verschillende toonsoorten. Het fluwelige, melancholische geluid en het brede dynamische bereik van de duduk hebben hem populair gemaakt voor verschillende muziekgenres. Traditioneel wordt het gespeeld in kleine ensembles, vaak in duet met framedrums zoals de daf, in lyrische liederen en dansen. Tegenwoordig wordt het ook gespeeld in grotere professionele ensembles en in stedelijke clubs.

Dit dubbelrietinstrument is verwant aan de duduk en wordt vaak gebruikt bij begrafenissen, bruiloften, regionale opera, tempel- en volksmuziek. Het is meestal gemaakt uit ebbenhout, palissander of rood sandelhout, met metalen ringen om de uiteinden als decoratie. In tegenstelling tot de westerse hobo of de veel jongere Chinese suona, beide conische instrumenten, heeft de guanzi een cilindrische boring. Dat verklaart deels het klarinet-achtige geluid ervan. Het riet is vrij hard vergeleken met een hobo-riet. Het instrument heeft 7 gaten aan de voorkant, en een of twee duimgaten. De guanzi wordt gemaakt in verschillende groottes en toonsoorten en is meestal tussen de 25 en 30 centimeter lang. Sommige moderne guanzi hebben kleppen, om het makkelijker te maken om in verschillende toonsoorten te spelen.