Nora Fischer

De sprong

Om direkt op it punt te kommen: wy sitte hjir wol yn in konsertseal, mar de sjongeres Nora Fischer is hjoed net oanwêzich. Ynstee fan sjongen sil Persoon Nora fertelle wêrom't se net sjonge sil. In skoftke koe se dat net mear, troch in komplekse kramp dy't har strottenhoofd sa fêst hold dat sels Happy Birthday oan har bêste freonen net mear útkomme koe. Hoe koe soks barre?

Mei dy fraach graaft Nora har hinne, troch de ferstikkende druk fan 'e grutste stadia fan 'e wrâld, nei de ynderlike druk dy't se as in wrede steek út har systeem helje moast om har kielspieren wer te ûntspannen te krijen. Se bleatret hoe't har lichem fierdere dielname sabotearre yn in wrâld fan superlativen, topprestaasjes en glorieuze suksessen. Hoe't se noait hielendal past yn 'e mal dy't de muzyksektor, bewust of net, foar grutte talinten taret hat. Hoe't se stadich mar wis de wille ferlear wêrmei't it sjongen eartiids begûn, en hoe't dat wille plak makke foar in tsjustere ynderlike wrâld fol mei stekkende eagen en skerpe oardielen. By it oerdoarjende ûntbrekken fan har ynstrumint siket Nora wanhopich nei in útlis oer hoe't eat dat út safolle wille berne is in boarne fan safolle earnst wurde kin.

Ek al is dit in foarstelling sûnder live muzyk; Nora Fischer hat der bewust foar keazen om net it teater yn te gean, mar har ferhaal te fertellen yn de konsertsealen en muzykfestivals dêr't se sa faak songen hat. Om ek mei it publyk diele te kinnen hoe tryst it fielt om dizze sealen net mei meldijen fol te kinnen. En omdat it foar har it feilichste plak fielt om har ekstreem persoanlik ferhaal te dielen mei har publyk. De Sprong is in útnoeging om Nora te helpen by in yntime iepenbiering fan wat wy allegear rêstich witte: neat is wat it liket. (Foto ûnder Merlijn Doomernik)